بسترم عطر تو را کم دارد

و شانه های خالیم ریزش گیسوانی که چون دریا

بر ساحل بودنم بوسه های مهر مینواخت

کم دارم یک جام صداقت و یک سجاده راستی را

دیریست که نمازم قضا میشود

گویی بر گلدسته لحظه های این تکرار

کسی دیگر نماز عشق را

موذن نیست

بسترم عطر تو را کم دارد

و لیک در این ازدحام

طبلها از ترانه عشق غوغا میکنند

چه خالیست وسعت بی انتهای عشق

دلم میگیرد

آنطرف در روزمرگی روزهای خاکستری

سایه هایی لرزان حتی نشانی دیگر از خود نمیگیرند

بسترم عطر تو را کم دارد

میدانم زمین جای ماندن نیست

آمده ایم درسی بخوانیم و برویم

چه تلخ است باور آنکه

هنوز هم بسیاری دل بسته تخته سیاه این

کلاسند

و گچهای رنگارنگی که بی خبر از نوشته هایش

رنگهایش را میجویند

بسترم عطر تو را کم دارد

قلبم اما

لبریز توست

چشمها را به فراموشی میسپارم

نگاهم همیشه

سرشار توست.