اگر صدای نویسنده‌ای را از رادیو شنیدید یا در مترو به او برخوردید یا دیدید سر میز مهمانی شام، کنارتان نشسته یادتان باشد که او نویسند? کتاب‌های محبوب‌تان نیست؛ صرفاً آدمی است که به دیدنِ جهان بیرون از اتاق کار یا دفتر یا هر جهنمی که در آن می‌نویسد، آمده. انتظار نداشته باشید آداب شهر را بداند و خطاها و جفاهایش را ببخشید. حرف مهمانی شام شد؛ می‌گویند یک روز جغرافی‌دان و کاشف آلمانی، فردریش هومبولت به دوستش که پزشکی پاریسی بود گفت که می‌خواهد یک دیوان? درست و حسابی را از نزدیک ببیند. چند روز بعد سر میز مهمانیِ دوستش، با دو مرد در طرفین خودش روبه‌رو شد. یکی مؤدب و کم‌حرف بود و به گپ و گعده تن نمی‌داد. دیگری لباس‌های تابه‌تا و ناهماهنگ داشت، دربار? هم? موضوعات جهان حرف می‌زد، دست‌هایش را بی‌محابا در هوا تکان می‌داد و اداهای هولناک از خودش درمی‌آورد. وقتی شام تمام شد هامبولت به مرد حراف اشاره کرد و درِ گوش میزبانش گفت «از دیوانه‌ات خوشم آمد». میزبان ابرو در هم کشید و جواب داد «دیوانه، آن یکی است. ایشان موسیو بالزاک هستند.»

فقط روزهایی که‌ می‌نویسم
آرتور کریستال

نصیبِ ما نشد
یک بار دیدارِ تو را دیدن
به خوابت هم نمی‌بینم،
زهی کوری... زهی کوری...

کلیم کاشانی

من هرگز نمی‌خواستم از عشق برجی بیافرینم، مه‌آلود و غم‌ناک، با پنجره‌های مسدود و تاریک.

دوست داشتن را چون ساده‌ترین جامه‌ی کامل عید کودکان می‌شناختم.

تو زیستن در لحظه‌ها بیاموز
و از جمیع فرداها پیکر کینه‌توز بطالت را میافرین!

بارِ دیگر شهری که دوست داشتم
نادر ابراهیمی
تولدت مبارک

سفر آنست که رفتی
ز سفر باز نیایی

شمس‌الدین عراقی

حق با بهار بود، با همان ساقه‌های لخت. بر این پهنه‌ی خاک چیزی هست که به رغم ما ادامه می‌دهد. خوب است که جلوه‌های بودن را به غم و شادی ما نبسته‌اند.

 

‎‏آینه‌های‌ دردار
‎‏هوشنگ گلشیری